Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

Όχι, δεν θέλω να σε φιλήσω μια .....Πάμπλο Νερούδα

Όχι, δεν θέλω να σε φιλήσω μια ηλιόλουστη μέρα. 
Δεν θέλω να είναι καλοκαίρι. Δεν θέλω να είναι μέσα στο πλήθος. 
Θα ήθελα να σε φιλήσω μία από αυτές τις νύχτες του χειμώνα, όταν ο ήλιος χάνεται μέσα στο γκρι και το κρύο · 
Όταν θα είναι πιο εύκολο να δούμε μαζί, την δύση στο σκοτάδι..

Πάμπλο Νερούδα

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

Στον έρωτα η ευτυχία ξεχειλίζει από τα μάτια......Γράφει η Ευαγγελία Μικέ

Η μοναξιά ήταν η τελευταία σου σχέση, σχέση αμοιβαίας εξάρτησης και είχε μείνει χρόνια μαζί σου ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους. Είχε σπιτωθεί για τα καλά και δεν έλεγε να βγάλει φτερά και να πετάξει, να πάει αλλού. Στην τελική, ήταν η μόνη που σου συμπαραστεκόταν στα δύσκολα και την είχες συνηθίσει. Κατάφερε να γίνει οικογένεια τις στιγμές που ήθελες λίγη αγάπη παραπάνω και μία μεγάλη αγκαλιά τα βράδια. Τα βράδια που δεν έλεγαν να περάσουν εκείνη σε νανούριζε. Ήταν στήριγμα και σου επέβαλε τη σιγουριά που κάποτε στερήθηκες. Κάποιες φορές ξενέρωνες μαζί της και απαιτούσες να μετακομίσει αλλού, αλλά πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να γυρίζει εκεί που ανήκει. Δηλαδή στο κρεβάτι σου, σε εσένα.
Κάποιοι διατυπώνουν την άποψη πως η μοναξιά είναι σκληρό πράγμα ενώ άλλοι πιστεύουν στην ελευθερία και βρωντοφωνάζουν την αξία και την λειτουργικότητά της. Από τη μία ένα μέρος του όλου ισχυρίζεται πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζει ερημικά γιατί οδηγείτε σε μαύρα μονοπάτια ενώ από την άλλη μεριά κάποιοι ευχαριστούν το θεό που είναι μόνοι, που δεν παντρεύτηκαν ποτέ ή που δεν έκαναν ουδέποτε κάποια σοβαρή σχέση στη ζωή τους.
Κι εκεί που ήσουν μόνος και μετρούσες κάτι λάθη του παρελθόντος, κάποια «πρέπει», κάποια θα «και αν», εκεί που καθημερινώς μοιρολογούσες για τα όνειρα και τη χαμένη αγάπη ή για πράξεις που ποτέ δεν τέθηκαν σε εφαρμογή για χατίρι δικό σου, έρχεται κάποιος και με ένα του βλέμμα κάνει τούμπα ολόκληρη τη ζωή σου. Όλα αλλάζουν, δυσκολεύουν αλλά ομορφαίνουν και κληρονομούν μελωδίες και χρώματα.
«Πώς την πάτησες εσύ έτσι;», σου φωνάζεις τώρα τελευταία στον καθρέπτη και αυτοχαστουκίζεσαι. Δε σε αναγνωρίζεις. Είσαι εσύ; Μεταλλάσσεσαι σε ένα πλάσμα αγνώριστο από άλλο πλανήτη. Λίγο πιο ευγενικό, χαμογελαστό κι ευτυχισμένο. Τα νεύρα φεύγουν όταν ερωτευόμαστε και οι πεταλουδίτσες σιγά-σιγά γυρνούν στα παλιά γνώριμα μέρη. Μεταμορφώνεσαι σε έναν πιο καλό άνθρωπο. Κι αν αυτό δεν είναι έρωτας, τότε τι είναι; Η ευτυχία αρχίζει να ξεχειλίζει από τα μάτια σου. Καρφώνεσαι και δεν πρέπει γιατί είναι νωρίς ακόμη.
Κι αυτό το φιλί που δεν μπορείς να ξεχάσεις τώρα πια και να κοιμηθείς ήσυχα το βράδυ, πόσο σε ταλαιπωρεί. Πόσο σε ταλαιπωρούν οι αρνητικές ιδέες και σκέψεις που κάνει το άτακτο μυαλό σου σε νηφάλιες ή μη στιγμές. Πόσο σε πληγώνει η πιθανότητα να μην το ξαναγευτείς, να μην το ξανακάνεις δικό σου. Ορισμένοι λένε πως το φιλί ενώνει πιο πολύ απ’ το κορμί, γι’ αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί. Ένα αληθινό φιλί μπορεί να σε κάψει, να σου κάψει τον εγκέφαλο μέχρι να μην μπορείς να το λειτουργήσεις. Τότε, σε αυτήν τη φάση θα είσαι τρελά ερωτευμένος. Κι αν είναι όλα στο μυαλό, κι αν εσύ δεν το έχεις, να είσαι χαρούμενος που το έχασες!
Άλλωστε ή θα χάσεις το μυαλό σου ή θα χάσεις τον έρωτα που σου χτυπάει το κουδούνι και ανυπομονεί να χωθεί μέσα στους τέσσερις τοίχους και να αντικαταστήσει την καταθλιπτική διάθεση της γέρικης μοναξιάς που σε έτρωγε μέρα με την μέρα τα τελευταία χρόνια. «Ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι», λέει η Χάρις και πολύ καλά κάνει. Γιατί ένα φιλί μπορεί να κουβαλάει όνειρα κι ελπίδες. Τα όνειρα που κάποτε σταμάτησαν κι έπαψαν να σου εξασφαλίζουν αγάπη και χαρά τώρα γίνονται ξανά. Όχι όποιο κι όποιο φιλί, αλλά εκείνο που δεν ξεχνάς, εκείνο που σου δίνει ελπίδα και επιμένει σε έναν έρωτα σου αξίζει.Ένα φιλί άλλωστε είναι η αρχή και ο δρόμος του μέλλοντος.
Γράφει η Ευαγγελία Μικέ

Δεν υπάρχει δεν μπορείς.........

«Δεν μπορώ», φράση ανούσια και σχεδόν πάντα ψεύτικη. Την χρησιμοποιούμε καθημερινά στο λεξιλόγιό μας, δεν παύει όμως ν’ αποτελεί απλώς μια δικαιολογία για ό,τι δε θέλουμε αρκετά. Σκέψου το λίγο, σε απλά πράγματα. «Δεν μπορώ να ξυπνήσω εύκολα το πρωί», σημαίνει ότι δε θέλουμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι μας, γιατί απλώς η υποχρέωση που έχουμε, δε μας ενθουσιάζει κιόλας.
Όταν όμως έχουμε βάλει ξυπνητήρι ξημερώματα για να προλάβουμε το πλοίο μας για τις διακοπές, τότε όλα είναι πιο εύκολα. Δεν ισχύει σε καμία περίπτωση ότι δεν μπορείς να κόψεις το τσιγάρο ή να μπεις σε αεροπλάνο ή να τελειώσεις τη σχολή σου. Απλώς δεν τα επιθυμείς αρκετά.
Εντάξει, για να μη με πεις και υπερβολική ίσως υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που πραγματικά δεν μπορείς. Λίγες όμως, παραδέξου το. Σίγουρα μέσα σ’ αυτές δεν ανήκει η χιλιοειπωμένη απ’ όλους μας φράση «πρέπει να χωρίσουμε, δεν μπορούμε να είμαστε μαζί». Μην τη λες σε παρακαλώ, μην την ακούς και κυρίως μην την πιστεύεις. Ό,τι κι αν έχει συμβεί, όσο δύσκολες καταστάσεις κι αν έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα ζευγάρι, όλα μα όλα ξεπερνιούνται αν υπάρχει έρωτας κι αγάπη. Μη δεχτείς από κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να είσαι δίπλα του, απόδειξέ του ότι μπορείς.
Τις περισσότερες φορές, θ’ ακούσεις αυτήν τη φράση από ανθρώπους δειλούς, που δεν έχουν το θάρρος να σου πούνε την αλήθεια, ότι δηλαδή τους τελείωσε. Επιλέγουν τον εύκολο -στο μαγικό τους κόσμο- δρόμο και ρίχνουν την ευθύνη του χωρισμού σας, στις συγκυρίες, την απόσταση, την ηλικία, την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, την οικονομική κατάσταση κι άλλα πολλά. Οπουδήποτε δηλαδή αλλού, εκτός απ’ τον εαυτό τους. Απλά δε σε θέλει πια. Όσο σκληρό κι αν σου ακούγεται, έτσι είναι. Κι αν δε με πιστεύεις, δοκίμασέ τα όλα πριν τα παρατήσεις, φτάσε μέχρι εκεί που σε αφήνουν οι αντοχές και τα όριά σου, πάλεψε με τα «δεν μπορώ» του άλλου.
Θα γίνω πιο συγκεκριμένη, για να με καταλάβεις. Όταν έρθει το ταίρι σου και σου πει, «δεν μπορούμε να είμαστε πια μαζί, γιατί η καριέρα μου δε μου αφήνει καθόλου ελεύθερο χρόνο», απάντησέ του ότι εσένα σου αρκεί να ξαπλώνετε μαζί κάθε βράδυ. Δείξε ότι κατανοείς τον περιορισμένο χρόνο του και ότι νιώθεις μόνο υπερηφάνεια για την προσπάθεια που κάνει. Αν μείνει, θα ξέρεις. Αν πάλι επιμείνει στην απόφαση που έχει πάρει και στο δικαιολογήσει ότι ξέρει ότι δε θα αντέξεις, κάνε την καρδιά σου πέτρα και προχώρα παρακάτω.
Είναι απλά μια δικαιολογία. Αυτήν την απάντηση που μόλις σου έγραψα, μπορείς να τη δώσεις σ’ οποιοδήποτε «δεν μπορώ» ακούσεις. Ή πραγματικά ο άνθρωπός σου έχει ζοριστεί με κάποια κατάσταση κι αποζητάει -ίσως με λάθος τρόπο- την προσοχή και την κατανόησή σου ή έχει φύγει από καιρό κι εσύ δεν έχεις καταλάβει τίποτα.
Υπάρχει και το πιο εξοργιστικό ακόμη. Αυτό το γενικό κι αόριστο «δεν μπορούμε να είμαστε πια μαζί». Ξερό, σκέτο. Αυτό που ο άλλος δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να σκεφτεί μια αιτία να σου παρουσιάσει. Ρωτάς εσύ, «τι πάει να πει αυτό;» και σου απαντάει «απλά δεν μπορούμε». Δηλαδή πραγματικά εκείνη την ώρα είναι να ξεχάσεις το σοκ και τη στενοχώρια σου και ν’ αρχίσεις να γελάς με τα αστεία του. Κάνε μου τη χάρη και κοίτα καρφί τα μάτια του συνομιλητή σου και πες του «δε θέλεις, όχι δεν μπορούμε, καλή ζωή».
Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι δεν αξίζει να παλέψεις για ό,τι αγαπάς. Ούτε καν αυτός που αγαπάς. Πάρ’ το όλο πάνω σου, βάλε τα δυνατά σου και διεκδίκησε την ευτυχία σου. Απόδειξε στον εαυτό σου και στο άλλο σου μισό, ότι όταν υπάρχει θέληση, τα «δεν μπορώ» περισσεύουν.
Να θυμάσαι ότι δεν μπόρεσαν πολλοί. Πόσα θλιμμένα μάτια βλέπεις γύρω σου καθημερινά; Είναι αυτοί που έμειναν με τα «δεν μπορώ τους».
Γράφει η Μαρία Σοφιανού

Στάσου στα πόδια σου πάλι. Αγωνίσου. Και απλά ................

Πριν λίγο καιρό είχα ένα επαγγελματικό ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας. Έβαλα, λοιπόν, τη στολή εργασίας -ξέρετε ταγεράκι, γοβίτσες, πουκάμισο- πήρα λεωφορείο και μετρό για να φτάσω στην ώρα μου.
Η συνάντηση έγινε, όλα κύλησαν καλώς κι εγώ πήρα το δρόμο του γυρισμού. Βγαίνοντας, όμως, απ᾽ το μετρό για να πάω στη στάση του λεωφορείου, διαπιστώνω πως έχει αρχίσει να πέφτει καταρρακτώδης βροχή. Προσπαθώ μάταια να προστατευτώ κάτω από υπόστεγα αλλά η Πανόρμου δε φημίζεται γι᾽ αυτά.
Μέχρι να φτάσω στη στάση του λεωφορείου, έχω γίνει μούσκεμα. Τόσο μούσκεμα που περισσότερο δε γίνεται. Η στάση ήταν γεμάτη από ανθρώπους με ομπρέλες κι εγώ χώνομαι κι αρχίζω να τινάζω τα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να μη στάζει το κεφάλι μου σαν ρυάκι.
Μια γλυκύτατη ηλικιωμένη κυρία με κοιτάζει με ύφος «αχ, κοριτσάκι μου, τι έπαθες!», της ανταποδίδω το βλέμμα και της λέω γελώντας: «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται».
Για μια στιγμή δεν απάντησε, όμως, το επόμενο δευτερόλεπτο αρχίζει να γελάει ασταμάτητα, μεταδίδοντας το γέλιο και στους υπόλοιπους που βρίσκονταν στην ίδια στάση και ταλαιπωρούνταν ομοίως. Αρχίσαμε όλοι να μιλάμε μεταξύ μας, να αστειευόμαστε για την κατάστασή μας και να το διασκεδάζουμε μέχρι να φτάσει το λεωφορείο.
Μπαίνοντας στο λεωφορείο άρχισα να σκέφτομαι πως κάπως έτσι είναι η ζωή μας. Ξεκινάς ν᾽ ακολουθήσεις μια διαδρομή όλο προσδοκία κι ανυπομονησία, όμως, ο δρόμος δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα.
Πολλά πράγματα πάνε στραβά, υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που επιδρούν αρνητικά και που δε μπορείς να τους προβλέψεις.
Οι συνθήκες μπορεί να αλλάξουν ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, οι συνταξιδιώτες σου μπορεί να σε πουλήσουν, να σε προδώσουν, να σε κάνουν να νιώσεις μοναξιά ή να σε εκθέσουν.
Η ζωή μοιάζει άδικη και μοιράζει σ᾽ όλους μας δυσκολίες, είναι όμως αυτό ακριβώς που την κάνει δίκαιη: όλοι θα περάσουμε σκοπέλους και συμπληγάδες αργά ή γρήγορα.
Ποια είναι, όμως, η στάση μας απέναντι σε αυτές;
Υπάρχουν δύο δρόμοι να επιλέξουμε. Ο ένας είναι να μιζεριάσουμε. Να κλαιγόμαστε. Να ζούμε ένα δράμα. Ν᾽ αναρωτιόμαστε συνεχώς και αδιαλλείπτως «γιατί σε μας όλα τα κακά».Γιατί εμείς να δεχόμαστε όλα τα χτυπήματα της ζωής. Γιατί σε μας δε συμβαίνει ποτέ τίποτα καλό; Γιατί μόνο η ζωή των άλλων προχωρά κι είναι τόσο ευτυχισμένη, ενώ εμείς παιδευόμαστε; Κι απαντάμε πάντα όταν μας ρωτούν τι κάνουμε, με την φράση «καλά είμαι αλλά…».
Σας είναι οικείο, σωστά; Ξέρετε πολλούς τέτοιους ανθρώπους, έτσι δεν είναι; Μήπως τους ξέρετε καλά; Πάρα πολύ καλά; Μήπως είστε εσείς ένας απ᾽ αυτούς;
Ο άλλος δρόμος είναι να βλέπουμε το καλό μέσα σε κάθε δυσκολία. Το όφελος μέσα σε κάθε αναποδιά. Τη δύναμή μας μέσα σε κάθε γύρισμα της ζωής. Το κέρδος μας μέσα σε κάθε απώλεια. Γνωρίζετε πως υπάρχει πάντα κέρδος μέσα σε καθετί που χάνουμε; Αρκεί να έχουμε τη διάθεση να το βρούμε.
Έχουμε συνδυάσει το δύσκολο με το δυσάρεστο. Μετά από μεγάλη σκέψη έχω καταλήξει πως φταίνε οι καθηγητές μαθηματικών των παιδικών μας χρόνων.
Δε μπόρεσαν να μας δείξουν τη χαρά της λύσης, μόνο τη δυσκολία και τον κόπο που απαιτείται για να φτάσεις εκεί. Έτσι στο μυαλουδάκι μας το δύσκολο συνδέθηκε με τ᾽ αρνητικό συναίσθημα, ενώ υποβαθμίστηκε εντελώς η χαρά που παίρνεις όταν χρειάζεται να βρεις λύση.
Γιατί να μη δούμε τη δυσκολία σα μια διασκεδαστική διαδικασία; Με διάθεση παιχνιδιάρικη, ανάλαφρη και από θέση βεβαιότητας ότι θα βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε;
Εκείνο που διαφοροποιεί τους ανθρώπους που επιλέγουν τη δεύτερη προσέγγιση έναντι της πρώτης, είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, στη ροή της ζωής τους, στο πώς ό,τι γίνεται τώρα έχει ένα βαθύτερο νόημα που, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουν τη δεδομένη στιγμή, θα το καταλάβουν αργότερα.
Η πίστη πως ό,τι κι αν συμβεί εκείνοι θα τα καταφέρουν, παίρνοντας όλη τη θετική γνώση την οποία θα χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους στο μέλλον.
Οι άνθρωποι που επιλέγουν να μη μιζεριάζουν αλλά να δέχονται τη ζωή όπως τους έρχεται, μ᾽ αγάπη και ευγνωμοσύνη, είναι αυτοί που είναι πιο ευτυχισμένοι, πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι. Είναι σοφοί, χωρίς καν να έχουν επίγνωση της σοφίας τους.
Πάψε να είσαι μίζερος. Πάψε να μοιρολατρείς. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το καλύτερο για σένα κι ας μην το καταλαβαίνεις. Είναι σαν να είσαι λίγο πιο κάτω απ᾽ την κορυφή ενός βουνού: δεν έχεις την πλήρη εικόνα, οπότε δε γνωρίζεις από τι σε προστατεύει η δυσκολία που περνάς.
Σήκω απ᾽ το πάτωμα που έχεις πέσει μοιρολογώντας. Στάσου στα πόδια σου πάλι. Αγωνίσου. Και απλά εμπιστέψου. 
Της Χαράς Ντάτση

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Όταν ο Ήλιος και η Σελήνη συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ερωτεύτηκαν .......

Όταν ο Ήλιος και η Σελήνη συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ερωτεύτηκαν τρελά και από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να ζουν μια μεγάλη αγάπη .... 
Τότε ο κόσμος δεν υπήρχε ακόμα και όταν ήρθε η μέρα που ο Θεός αποφάσισε να τον δημιουργήσει πρόσθεσε με τη τελευταία πινελιά..... την ομορφιά! Επίσης,... Αποφάσισε ότι ο Ηλιος θα φωτίζει την ημέρα και η Σελήνη τη νύχτα αναγκάζοντάς τους ασυναίσθητα να ζουν χωριστά.
Οι δύο ήταν πολύ λυπημένοι όταν συνειδητοποίησαν ότι ποτέ δεν θα συναντηθούν ξανά.
Η Σελήνη γινόταν όλο και πιο πικραμένη και παρά τη λαμπρότητα που ο Θεός της είχε δώσει, υπέφερε από μοναξιά .....
Ο Ήλιος, με τη σειρά του, είχε κερδίσει ένα τίτλο ευγενείας του «Βασιλιά των αστεριών», αλλά ακόμη και αυτό δεν τον έκανε ευτυχισμένο ....
ο Θεός τους κάλεσε και είπε, «δεν έχετε κανένα λόγο να είσαστε λυπημένοι, έχετε μια λάμψη που ξεχωρίζεται από κάθε άλλον.
Εσυ Σελήνη θα φωτίζεις τα κρύα και ζεστά βράδια, θα μαγεύεις τους ερωτευμένους και θα είσαι πολλές φορές λόγος για ποίηση.....
Όσο για εσένα Ήλιε, πήρες αυτόν τον τίτλο γιατί θα είσαι ο πιο σημαντικός από όλα τα αστέρια, θα φωτίζεις τη Γη κατά τη διάρκεια της ημέρας, θα παρέχεις ζεστασιά σε όλα τα όντα και η απλή παρουσία σου θα κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους ....
η Σελήνη ήταν πολύ πικραμένη για την τρομερή μοίρα της και πέρνουσε όλη την ημέρα κλαίγοντας.
Ο Ήλιος πονούσε για τη θλίψη της Σελήνης, αλλά δεν μπορούσε να φύγει επειδή έπρεπε να της δώσει τη δύναμη να δεχτεί τη μοίρα που είχε επιλέξει ο Θεός γι ' αυτούς.
Η ανησυχία του ήταν τόσο μεγάλη που σκέφτηκε να ζητήσει μια χάρη απο το Θεο.
«Κύριε βοηθήσε τη Σελήνη,είναι πιο εύθραυστη από μένα, για να αντέξει τη μοναξιά..»
Και ο Θεός, δημιούργησε τα αστέρια για να κρατούν συντροφιά στη Σελήνη.
Και όταν η Σελήνη είναι πολύ λυπημένη, κάνει προσφυγή στη βοήθεια των αστεριών, τα οποία κάνουν τα πάντα για να την ευχαριστήσουν,
αλλά συνήθως δεν μπορούν.
Ακόμη και σήμερα ζουν έτσι διαχωρισμένοι.
Ο Ήλιος προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένος και η Σελήνη δεν μπορεί να κρύψει τη θλίψη της.
Ο Ήλιος είναι ακόμα ζεστός με πάθος για τη Σελήνη και εκείνη εξακολουθεί να ζει στο σκοτάδι της μοναξιάς.
Η επιθυμία του Θεού ήταν ότι η Σελήνη θα έπρεπε πάντα να είναι πλήρης και φωτεινή, αλλά δεν μπορούσε να είναι αλήθεια ....
Γιατί είναι γυναίκα και μια γυναίκα έχει φάσεις στη ζωής της:
Όταν είναι σε ευχάριστη θέση καταφέρνει να είναι πλήρης και φωτεινή, αλλά όταν είναι λυπημένη φθίνει, και είναι επίπεδη, δεν είναι δυνατόν κανείς να δει τη λάμψη της.
Σελήνη και ο Ήλιος ακολουθούν τη μοίρα τους, αυτός μόνος, αλλά ισχυρος, εκείνη παρέα με τα αστέρια αλλά αδύναμη.
Ο Θεός κατάλαβε ότι δεν θα υπάρχει αγάπη σ ' αυτόν τον κόσμο αν ζουν ανάμεσα στη θλίψη η Σελήνη και ο Ήλιος και δημιούργησε την έκλειψη.
Σήμερα, Ήλιος και η Σελήνη ζουν περιμένοντας αυτή τη στιγμή, μόνο μία σπάνια στιγμή που τους δόθηκε.
Όταν κοιτάξουμε τον ουρανό θα δούμε τον Ήλιο να κρύβει τη Σελήνη ,είναι ο λόγος που ξαπλώνουν ο ένας πάνω στον άλλον και αρχίζουν να ζουν την αγάπη τους.
Η λάμψη της έκστασης τους είναι τόσο μεγάλη που τα ανθρώπινα μάτια δεν μπορούν να δουν την έκλειψη ....
Τα μάτια μπορεί να τυφλωθούν ....αν δουν τόσο πολύ αγάπη._ 

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Αν θες να κλάψεις κάποια μέρα, Δεν υπόσχομαι να σε κάνω .....

Αν θες να κλάψεις κάποια μέρα,
Δεν υπόσχομαι να σε κάνω να γελάσεις αλλά μπορώ να κλάψω μαζί σου...
Αν μια μέρα θες να αποδράσεις, μη διστάσεις να με πάρεις.
Δεν υπόσχομαι να σου ζητήσω να μείνεις, αλλά μπορώ να δραπετεύσω μαζί σου...
Αν δεν θέλεις να μιλήσεις σε κάποιον κάποια μέρα,
Θα είμαι ήσυχη
Αλλά αν μια μέρα μου τηλεφωνήσεις και δεν απαντήσω, να ερθεις τρέχοντας σε μένα, γιατί είμαι σίγουρη πως θα σε χρειάζομαι."

Γκαρσία Μαρκεζ

Άξιζε ... Γιάννης Ριτσος

Άξιζε ...
Γιάννης Ριτσος

Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε Χόρχε Μπουκάι

Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν ήμασταν μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε 

Αγαπημένες Σκέψεις

...