Κι ο έρωτας ....Τ. Λειβαδίτης

"Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο
να γνωρίσει ο ένας τον άλλον"
.
Τ. Λειβαδίτης

Ελύτης: Αγνοημένη Ελλάδα

«Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου» 

Που να ήξερε ο Έλληνας νομπελίστας ποιητής ότι αυτό το αυτοβιογραφικό κείμενο θα ήταν τόσο επίκαιρο μισό αιώνα μετά. Μπορεί το θέμα να είναι πώς εμπνεύστηκε το Άξιον Εστί ζώντας στην Ευρώπη, αλλά στην πραγματικότητα το κείμενο μιλάει για «το δράμα του τόπου του». «Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημά μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του ’48 με ’51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί -πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος- δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα. Θυμάμαι τη μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα, με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουν, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαινα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ’ άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση. Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου -η πρώτη ήτανε στην Αλβανία- που έβγαινα από το άτομό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να 'χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσαν. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο κύριε! Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο, με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν. Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό,τι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους -και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου ’δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ’ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Κι έτσι γεννήθηκε το “Άξιον Εστί”». ...... Οδυσσέας Ελύτης 

Γκιμπράν: Η ψυχή μού μίλησε ...

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ν' αγαπώ εκείνους που οι άνθρωποι μισούν και να είμαι φίλος μ' εκείνους που οι άνθρωποι περιφρονούν. Η ψυχή μου μου φανέρωσε ότι η αγάπη εκδηλώνεται όχι μονάχα στο πρόσωπο που αγαπά, αλλά και στο πρόσωπο που αγαπιέται. Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, η αγάπη ήταν στην καρδιά μου σα μια λεπτή κλωστή πιασμένη από δυο πασσάλους. Αλλά τώρα η αγάπη έγινε ένας φωτεινός κύκλος που αρχή του είναι το τέλος του, και το τέλος του η αρχή του. Περιβάλλει καθετί που υπάρχει κι απλώνεται σιγά σιγά για ν' αγκαλιάσει όλα όσα θα υπάρξουν. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕ ΚΑΙ Μ' ΕΜΑΘΕ να διακρίνω την κρυμμένη ομορφιά του δέρματος, του παραστήματος και του χρώματος. Με δίδαξε να στοχάζομαι εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν άσχημο μέχρι ν' ανακαλύψω την αληθινή του γοητεία κι ομορφιά. Πριν η ψυχή μου με διδάξει, έβλεπα την ομορφιά σαν ένα τρεμάμενο πυρσό ανάμεσα σε στήλες καπνού. Τώρα που ο καπνός έχει διαλυθεί, δεν βλέπω τίποτ' άλλο από τη φλόγα. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ν' ακούω τις φωνές που η γλώσσα, ο λάρυγγας και τα χείλη δεν μπορούν να προφέρουν. Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, δεν άκουγα παρά θόρυβο και θρήνους. Αλλά τώρα πρόθυμα παραστέκομαι στη Σιωπή κι αφουγκράζομαι τις χορωδίες της που τραγουδούν τους ύμνους των εποχών και τα τραγούδια του σύμπαντος που αναγγέλλουν τα μυστικά του Αόρατου. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ Μ' ΕΜΑΘΕ να λέω, «είμαι έτοιμος», όταν με πλησιάζουν το Άγνωστο και ο Κίνδυνος. Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, δεν απαντούσα σ' άλλη φωνή εκτός από τη φωνή τη γνωστή που με καλούσε, και δεν περπατούσα παρά το εύκολο και ίσιο μονοπάτι. Τώρα το Άγνωστο έγινε άλογο που μπορώ ν' ανέβω για να φτάσω στο Άγνωστο κι ο καμπίσιος δρόμος έγινε σκάλα που την ανεβαίνω για να φτάσω στην κορυφή. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, «Μη μετράς το Χρόνο λέγοντας, "υπήρξε το χθες και θα υπάρξει το αύριο"». Μα πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, φανταζόμουν το Παρελθόν σα μια εποχή που ποτέ δεν θα ξαναγύριζε και το Μέλλον σα μια εποχή που ποτέ δεν μπορούσα να τη φτάσω. Τώρα καταλαβαίνω ότι η τωρινή στιγμή περιέχει όλο τον χρόνο, και μέσα σ' αυτήν υπάρχουν όλα όσα μπορεί να ελπίζει κανένας, να κάνει και ν' αντιληφθεί. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, «Να μη χαίρεσαι με τον έπαινο και να μη θλίβεσαι με την κατηγόρια». Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, αμφέβαλλα για την αξία του έργου μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι τα δέντρα ανθίζουν την άνοιξη και καρπίζουν το καλοκαίρι χωρίς ν' αναζητούν τον έπαινο,  και ρίχνουν τα φύλλα τους το φθινόπωρο και γυμνώνονται χωρίς να φοβούνται την κατηγόρια. Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ, ΣΑΝ ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ, και μου έμαθε πολλά. Κι η ψυχή σου μίλησε σε σένα και σ' έμαθε το ίδιο πολλά. Γιατί εσύ κι εγώ είμαστε

Σαραμάγκου: Aς ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο

Ένα επίκαιρο απόσπασμα του Πορτογάλου συγγραφέα 
Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.....
Ο Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου (16 Νοεμβρίου 1922 - 18 Ιουνίου 2010) ήταν Πορτογάλος συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος και δημοσιογράφος, τιμημένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1998. Τα έργα του, μερικά από τα οποία θεωρούνται αλληγορικά, δίνουν μεγάλη έμφαση στον ανθρώπινο παράγοντα. Οι χαρακτήρες του αγωνίζονται για την ανάγκη να συνδεθούν μεταξύ τους, να σφυρηλατήσουν σχέσεις και δεσμούς κοινότητας, καθώς και για την ανάγκη τους για ιδιαιτερότητα, ατομικότητα, νόημα και αξιοπρέπεια έξω από πολιτικές και οικονομικές δομές....

Ραφαηλίδης: Αισθητική, η ηθική του μέλλοντος

«Επειδή η πολιτική στερείται αισθητικής διότι στερείται ηθικής» διαβάζουμε αυτό......
ΕΠΕΙΔΗ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ, επειδή η αισθητική δεν είναι η ηθική του παρόντος, επειδή η ηθική του ελληνικού παρόντος είναι η απάτη, επειδή η αισθητική δεν έχει παρόν εδώ στην Ελλάδα, επειδή στην Ελλάδα παρόν είναι το παρελθόν, επειδή τούτο το παρελθόν δεν έχει μέλλον, επειδή το μέλλον γενικώς είναι αόριστον παντού στον κόσμο πλην της Ελλάδος όπου είναι οριστικόν καθότι θανατερόν, επειδή η τέχνη είναι μια παρηγοριά κι ένα καταφύγιο απ’ τη μιζέρια και την αθλιότητα, επειδή η μιζέρια και η αθλιότητα περίσσεψαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, επειδή η πολιτική στερείται αισθητικής διότι στερείται ηθικής, επειδή πολλοί καλλιτέχνες στερούμενοι ουσιαστικής αισθητικής παιδείας επιχειρούν να ασχοληθούν με την πολιτική για να χάσουν και τη λιγοστή αισθητική παιδεία που είχαν, επειδή θέλουμε να τους προφυλάξουμε απ’ αυτή τη συμφορά, για όλα αυτά τα επειδή και για πολλά άλλα η ενασχόληση με την τέχνη στην Ελλάδα καθίσταται πρόβλημα επείγον.
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, Στοιχειώδης Αισθητική, 

Λουντέμης: Για την αγάπη (και τον έρωτα)

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΜΕΡΟ ΘΕΡΙΟ που τρώει τη ζωή μας. Μα μόλις φύγει, καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα. Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε, μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Κάν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Κάν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει. ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ… Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο. Ήταν τρελή; Ήταν άρρωστη; Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω. Ένα πράγμα ξέρω: πως μ’ έκανε δυστυχισμένο. ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟΙ όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο. Γιατί τώρα σ’ τα είπα όλα αυτά; Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω. Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις, θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δεν σ’ τα δίνουν. Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς; 

Μενέλαος Λουντέμης, Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους 

Kούντερα: Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Αποσπάσματα από το πολυδιαβασμένο έργο του Τσέχου συγγραφέα 

- «ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΙ αυτό που πρέπει να θέλει, γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε ούτε να τη συγκρίνουμε με προηγούμενες ζωές ούτε να επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες. - ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΚΡΙΒΩΘΕΙ ποια απόφαση είναι η καλή, γιατί δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης. Όλα τα ζούμε αμέσως για πρώτη φορά και χωρίς προετοιμασία. Είναι σαν να έμπαινε ένας ηθοποιός στη σκηνή χωρίς ποτέ άλλοτε να έχει κάνει μία πρόβα. Αλλά τι μπορεί να αξίζει η ζωή αν η πρώτη πρόβα της ζωής δεν είναι παρά η ίδια η ζωή; Αυτό είναι που κάνει τη ζωή να μοιάζει πάντα με σκιαγράφημα. Αλλά ακόμα και το σκιαγράφημα δεν είναι η σωστή λέξη, γιατί ένα σκιαγράφημα είναι πάντοτε το προσχέδιο ενός πράγματος, ή προετοιμασία ενός πίνακα, ενώ το σκιαγράφημα που είναι η ζωή μας δεν είναι για τίποτα προσχέδιο, είναι ένα προσχέδιο χωρίς πίνακα. - ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΕΙ, μια φορά είναι ποτέ. Το να μην μπορείς να ζήσεις παρά μόνο μια ζωή, είναι σαν να μην τη ζεις καθόλου. - Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ μπορεί πειραματικά να διερευνήσει την ακρίβεια μιας επιστημονικής υπόθεσης. Ο άνθρωπος όμως, καθώς δεν έχει παρά μία και μόνο ζωή, δεν έχει καμιά δυνατότητα να εξακριβώσει την υπόθεση μέσα από την εμπειρία, έτσι ώστε ποτέ να μην μπορεί να μάθει αν έχει δίκιο ή άδικο να υπακούσει στο αίσθημά του». - ΟΣΟ ΠΙΟ ΒΑΡΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ, όσο πιο κοντινή στη γη είναι η ζωή μας, τόσο είναι πιο αληθινή, πιο πραγματική. Σ' αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο ον να γίνεται πιο ελαφρύ απ' τον άνεμο, να πετάει, ν' απομακρύνεται από τη γη, απ' το γήινο είναι, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμισυ αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία. - Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών), αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μία και μόνο γυναίκα). - ΤΟ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΣΥΜΠΟΝΙΑ δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς πραγματικά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρύ από τη συμπόνια. Ούτε ο ίδιος μας ο πόνος δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο πόνος που μοιραζόμαστε μ' έναν άλλο, για έναν άλλο, στη θέση ενός άλλου, πολλαπλασιασμένος απ' τη φαντασία σε εκατοντάδες αντίλαλους. - Η ΒΑΡΥΤΗΤΑ, Η ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ είναι τρεις έννοιες στενά και βαθιά ενωμένες: δεν είναι βαρύ παρά αυτό που είναι αναγκαίο, δεν έχει αξία παρά μόνον ό,τι βαραίνει. Όταν όμως δεν φροντίζει κανείς καθόλου το σώμα του, γίνεται πιο εύκολα θύμα του. - ΤΟ ΤΥΧΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΓΙΑ, όχι το αναγκαίο. Για να είναι ένας έρωτας αξέχαστος, πρέπει τα τυχαία να συναντιούνται σ' αυτόν από την πρώτη στιγμή. - Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙ, συνθέτει τη ζωή του με βάση τους κανόνες της ομορφιάς μέχρι και στις στιγμές της πιο μεγάλης αναταραχής. Ο άνθρωπος είναι τυφλός στα τυχαία αυτά στην καθημερινή ζωή και στερεί  έτσι τη ζωή από τη διάσταση της ομορφιάς της. - ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΣΠΟΥΔΕΣ από τον αυτοδίδακτο, δεν είναι η ευρύτητα των γνώσεων αλλά οι διαφορετικοί βαθμοί ζωτικότητας και αυτοπεποίθησης. - ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ότι το να φαντάζεται, το να ονειρεύεται αυτό που δεν έχει υπάρξει, είναι μια από τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου. - ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΝΑ «ΕΞΥΨΩΘΕΙ» πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει  ίλιγγος. Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από εμάς που μας τραβάει και μας καταπίνει, η επιθυμία μας να πέσουμε που μετά την πολεμάμε με τρόμο. - ΟΠΟΙΟΣ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ κάτω από τα πόδια του αυτό το δίχτυ ασφαλείας που απλώνει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα η χώρα που είναι η δική του χώρα, όπου υπάρχουν η οικογένειά του, οι συνάδελφοί του, οι φίλοι του και όπου μπορεί να γίνει χωρίς κόπο κατανοητός στη γλώσσα που γνωρίζει από τα παιδικά του χρόνια. - ΑΛΛΑ ΑΚΡΙΒΩΣ Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΗΤΑΝ που έπρεπε να μάθει να είναι δυνατός και να φεύγει όταν ο δυνατός ήταν πάρα πολύ αδύναμος για να μπορεί να προσβάλει τον αδύναμο. - ΟΣΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΝΕΟΙ και η μουσική παρτιτούρα της ζωής τους δεν είναι παρά στους πρώτους της ρυθμούς, μπορούν να συνθέσουν μαζί και να ανταλλάξουν μοτίβα, αλλά όταν συναντιούνται σε μια πιο ώριμη ηλικία, η μουσική τους παρτιτούρα είναι λίγο πολύ συμπληρωμένη και κάθε λέξη, κάθε αντικείμενο, σημαίνουν κάτι διαφορετικό στην παρτιτούρα του καθενός. - Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΔΙΟΡΘΩΤΗ. Προκαλεί, με αλυσιδωτή αντίδραση, άλλες προδοσίες, η καθεμιά από τις οποίες μάς απομακρύνει όλο και περισσότερο από το σημείο της αρχικής προδοσίας. - ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΗΜΕΡΟΥΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν έχουν ανάγκη να γίνουν χειρώνακτες και αφιερώνονται σε διανοητικές δραστηριότητες. Υπάρχουν όλο και περισσότερα πανεπιστήμια όλο και περισσότεροι φοιτητές. - ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ στη συμπεριφορά μας μας είναι πάντοτε απόλυτα άγνωστο. - Η ΦΙΛΑΡΕΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ συνουσίας, αλλά μια υπόσχεση χωρίς εγγυήσεις. - Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ: η γυναίκα δεν αντιστέκεται στη φωνή που καλεί την τρομαγμένη της ψυχή, ο άντρας  δεν αντιστέκεται στη γυναίκα που η ψυχή της ξέρει να προσέχει τη φωνή του. - ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ ο τρόμος, οι δηλώσεις δεν σε δεσμεύουν σε τίποτα γιατί τις αποσπούν με τη βία κι ένας έντιμος άνθρωπος έχει το χρέος να μην τους δίνει σημασία, να μην τις ακούει. - Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑ. Μ’ άλλα λόγια: Ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται με μια από τις κουβέντες της στην ποιητική μας μνήμη. - ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΝΕ. Ανάλογα με τι είδους είναι το βλέμμα κάτω απ' το οποίο θέλουμε να ζούμε, μπορούμε να καταταγούμε σε 4 κατηγορίες: α) Η πρώτη αναζητάει το βλέμμα ενός ατέλειωτου αριθμού ανώνυμων ματιών, μ’ άλλα λόγια το βλέμμα του κοινού. β) Στη δεύτερη κατηγορία εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το βλέμμα ενός πλήθους γνώριμων ματιών. γ) Τρίτη η κατηγορία  αυτών που έχουν ανάγκη να βρίσκονται κάτω από το βλέμμα του αγαπημένου προσώπου. δ) Τέλος, η τέταρτη, η πιο σπάνια, αυτών που ζουν  κάτω απ' τα φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα. Είναι οι ονειροπόλοι. -ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ, ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ μια απόφαση χωρίς καλά-καλά να ξέρει πως κι αυτή η απόφαση έχει τη δική της δύναμη αδράνειας. Κάθε χρόνος που περνάει κάνει ακόμα δυσκολότερο το να αλλάξει κανείς. - ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ να διαπιστώνει κανείς πως είναι ελεύθερος, πως δεν έχει αποστολή».

Τι πανηγύρι ζωής ανθίζει κάθε μέρα

Τι πανηγύρι ζωής ανθίζει κάθε μέρα στο μονοπάτι σου, ήλιε μου,
και πόσο εύκολα, ασυλλόγιστα και επικίνδυνα
για την υπόλοιπη ζωή μας ,σπαταλάμε τη μέρα μας......
Χ. Μίσσιος