Η μοναδική επιθυμία της αγάπης είναι η ολοκλήρωση.

Η μοναδική επιθυμία της αγάπης είναι η ολοκλήρωση.
Αλλά αν εσύ θέλεις να έχεις επιθυμίες μέσα στην αγάπη,
άσε αυτές οι επιθυμίες να είναι:

Κάθε νύχτα Οποιαδήποτε νύχτα Πάντα νύχτα Η συνάντηση εξαντλείται...( Μοίρα )

Ρήμαξα...
Προσμένοντας την συνάντηση
Με τις στιγμές εκείνες
Που το αίμα κυλούσε
Καυτό σε τρύπιες φλέβες
Εκεί φύτρωναν λουλούδια
Κίτρινα που μύριζαν θειάφι
Τα πήρε ο άνεμος
Κι ο ουρανός έσταξε αίμα ..

Κάθε νύχτα
Οποιαδήποτε νύχτα
Πάντα νύχτα
Η συνάντηση εξαντλείται...

Μαρία ( Μοίρα ) Μπιζάνου
15/10/2016 2:35 πμ

Καμιά δεν έχει το φως που την περιβάλλει.(Hamlet Lima Quintana)

Καμιά δεν έχει το φως που την περιβάλλει, ούτε εκείνη την απουσία του ήλιου που βυθίζεται.

Η χαζή γυναίκα, από τον Μπρεχτ

Κάποιος είχε μία γυναίκα που ήταν σαν την θάλασσα! 

Η θάλασσα αλλάζει με κάθε φύσημα τ’ανέμου, αλλά ούτε μεγαλώνει ούτε μικραίνει, ούτε αλλάζει χρώμα ή γεύση.
Και δεν μαλακώνει, ούτε σκληραίνει. Όταν σταματήσει να φυσάει ο άνεμος, ξεναημερεύει και δεν έχει γίνει διαφορετική. Κι ο άντρας έπρεπε να πάει ταξίδι!

Η καρδιά είναι φτιαγμένη για να ραγίζει, Άλλαν Πέρσυ

Ο Όσκαρ Ουάιλντ αγάπησε με πάθος επειδή ήξερε πως κανένα παιχνίδι δεν συγκρίνεται με το παιχνίδι δύο ανθρώπων που αγγίζονται και γνωρίζονται, δύο πλασμάτων που προσπαθούν να προσεγγίσουν το ένα το άλλο, διακινδυνεύοντας έτσι να πληγωθούν βαθιά.

Μας σκέφτομαι του Ντίλαν Τόμας

Σε σκέφτομαι τόσο πολύ.

Κοντά σου, από τη Μαρία Πολυδούρη

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.

Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

ΣΟΥ ΤΟ 'ΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ – Οδυσσέας Ελύτης

«Η Μαρίνα των βράχων» του Οδυσσέα Ελύτη

Το ποίημα «Η Μαρίνα των βράχων» του Οδυσσέα Ελύτη ανήκει στην Ενότητα «Η θητεία του καλοκαιριού» της Συλλογής «Προσανατολισμοί». Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του «μεγίστου» των ποιητών μας, για μια εξαιρετική σύνθεση που όλοι έχουμε διαβάσει και αγαπήσει.

Ποιος από μας, στ’ αλήθεια, δεν γνωρίζει και δεν έχει λατρέψει τον πρώτο στίχο του ποιήματος, αυτό το μαγικό «Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη –», έναν στίχο που επαναλαμβάνεται σαν ηχώ μέχρι το τέλος της θεσπέσιας αυτής σύνθεσης;

Λουκρήτιος – Ω, κακομοίρα ανθρώπινα μυαλά..Σε τι σκοτάδια, κυλάει ο λίγος χρόνος της ζωής σας!

Σου δίνει τέρψη το να κάθεσαι να παρακολουθείς από τη στεριά τις σκληρές δοκιμασίες του άλλου που παραδέρνει μες στην απέραντη θάλασσα, την ώρα που οι άνεμοι σηκώνουν τα κύματα και την κάνουν να λυσσομανά. Όχι βέβαια γιατί ηδονίζεσαι με τα ξένα βάσανα, μα γιατίείναι γλυκό να βλέπεις από τι κακά έχεις γλυτώσεις εσύ ο ίδιος. Όπως κι είναι ευχάριστο να βλέπεις τις σκληρές μάχες να μαίνονται πέρα στους κάμπους, χωρίς να σε αγγίζει ο κίνδυνος.