-Κ. Π. Καβάφης: “… Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα,
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
… Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε- για λίγο- να μη νιώθετε η πληγή”…
-Γιάννης Ρίτσος, «Το χρέος των ποιητών»:
“… Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,
ας κρατάμε τ’ αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής, -
τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο
του δάσους. Πρέπει να τα διακρίνουμε.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρει ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,
-ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.
Αλλιώς θα μείνουν τα τραγούδια μας πάνω απ’ τις σκάλες των αιώνων
ταριχευμένα, ωραία κι ανώφελα πουλιά σαν τα γκλουχάρ εκείνα
τα γαλαζόμαυρα μες στους βασιλικούς διάδρομους της Μπίστριτζας.
Σαν τα γκλουχάρ εκείνα με τα δυο φτερά τους σταυρωμένα,
σιωπηλά, πένθιμα, ταριχευμένα- διακόσμηση ξένων παλατιών-
με τα μάτια δυο μάταιες στρογγυλές απορίες κάτω απ’ τα κόκκινα
φρύδια τους.
Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, -ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στ βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές
των στίχων του.”
(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 5ος, Κέδρος)
